İstanbul Akülü Tekerlekli Sandalye Yardımı

En büyük engel, engellenmektir !

Özel gereksinim duyan bireylerin toplumla bütünleşmeleri ve sosyal yaşama aktif olarak katılmaları için öncelikle onlara destek olmak gerekmektedir. Bizde onlara bir nebze olsun destek olmak  ve   yardımda bulunmak adına gönüllü ekibimiz ile yola çıktık. İstanbul Pendik’te bulunan özel gereksinimli bir kardeşimize ve teyzemize akülü tekerlekli sandalye yardımında bulunduk. Onların zor şartlarını iyileştirmek, engelleri biraz olsun ortadan kaldırmak ve en önemlisi yüzlerinde gülümsemeye sebep olmak bize her seferinde bu yolda onların yanında olduğumuz için iyi ki dedirtiyor.

Gönüllü ekibimizden Ayşenur Erkiş hislerini bizimle şu şekilde paylaştı:

‘’Ben Ayşenur Erkiş. Büyüdüm Çocuk Oldum Platformu, Yardımhane derneği, Engelliler destek birimindeyim. 04 Mart günü, iki ailemizi sevindirmek, için, aldığımız akülü arabalarımızla yola çıktık. Önceki durağımız MS hastası bir ablamızın eviydi. Ablamız yürüyemediği için, hastane kontrollerine gidip gelirken, kendi öz ihtiyaçlarını karşılarken zorluk çekiyormuş. Akülü araba tam onun içindi. Daha önce manuel kullanmışlar fakat akülü araba gibi kontrollü ve güvenli değil. Aile bizi görünce çok sevindi. Evlerine misafir ettiler. Ablamızın eşiyle muhabbetimiz sürerken, ekipten arkadaşımız akülü arabanın kullanımını baştan sona detaylı ablamıza anlattı. Gerçekten ihtiyacı vardı, onlar memnun biz memnun şekilde, 2. durağımıza doğru yola çıktık. Bu sefer Spina Bifida hastası minik kızımızın evine misafir olduk. Önce utangaç haliyle dikkatimizi çekti. Fakat bizler, miniğe yaklaşıp sohbet etmeye başladık. Okulunu sorduk, en sevdiği rengi derken bizi hemencecik alıştı. El oyunları oynadık, az önceki çekingen minik gitmişti, yerine gözlerinin içi derinlerden gülümseyen minik gelmişti. :) Birbirimizi çok sevdik, oyunlarımıza devam ettik, beraber yazılar yazdık, daha sonra hediyesini vermek üzere, ekipten abimiz, miniğimizi kucaklayarak hep beraber kapının önüne indik. Akülü arabasını bir güzel kurup, miniği oturttuk. O kadar çabuk kavradı ki bizim talimat vermemize gerek kalmadı. Annesinin arkadan ağlayan gözlerle , ‘‘artık sen de teneffüse çıkabileceksin kızım ‘’ demesi bizi çok duygulandırdı. Daha sonra miniğimizi tekrar evine çıkardık, vedalaştık, yine ziyaret edebilme umuduyla akülü arabasını teslim edip yola koyulduk. Yol boyu içimden geçen düşünceler; umarım bu gibi etkinliklerin daim olur, daha çok yüreklere dokunabilmek nasip olur. Bir gün bile olsun, kendi içimizde büyüttüğümüz ama başkası için nimet olan dertlerimizden uzaklaşıp, samimi duygular yaşayarak başkasının, hele de minik bir çocuğun sevinmesine vesile olmak müthiş bir duygu. Bu duygular yaşam boyu içimizden hayatımızdan eksik olmasın. Bende yerin çok farklı BÇO. Kendimi bulduğum, hayatın koşturmasından, boşluğundan sığındığım güvenilir bir liman gibisin. İyi ki varsın BÇO...’’