Büyüdüm Çocuk Oldum Gönüllü Anıları...

Afrika Anılarım dan 1 Buket 

Afrika'ya gitmek, oradaki çocuklara yokluğun sanıcısında varlığı ve güzellikleri sunmaktır. Yani öyle basit bir iş değil kalplere umudu ve sevgiyi koymak. Bunu oraya gidince daha iyi anladım. 

Yetimhanenin bahçesine girdiğimde, her çocuğun sevinçle   koşup sarılması, dünyanın en saf, en karşılıksız sevgisini gösterdi bana.

Mescitte bir kız çocuğunun başını okşayıp kaç kardeş olduğunu sorduğumda:

"Beş. " cevabını aldım, merakla diğer kardeşlerinin ismini sordum. Parmaklarını cevabıyla birleştirerek saymaya başladı. Üç isim söyledi, ".. ve ben" diye ekledi. 

Ama dört isim olmuştu. Şaşırarak sordum:

" Beşincisini unuttun, onun adı ne peki ?" dediğimde, 

"Şilan.." dedi. "Yani sen.."! 

O an gözlerim doldu, duygularım tarif edilemez bir hal aldı ve  ona sıkıca sarıldım.

Bir yetimin iki dudağı arasında " kardeşlik" nasib oldu bana. Allah'a şükrettim. 

Artık bana kaç kardeş olduğum sorulduğunda beş değil altı diyorum ve o yetimin adını da ekliyorum... 

Gittiğim her köyde/okulda gözüme ilişen tablo ve zihnimden geçen tek cümle vardı:

"Burası, tabanı toprak kokan ayaklar önüne serilmiş, yeryüzünün en acı sofrası.."

Şilan Beytaş / İstanbul

Afrika / 2019