Büyüdüm Çocuk Oldum Gönüllü Anıları...

Ahh Ravza...

Şubat ayında kırtasiye paketi dağıtmak üzere Afrika’daydık. Haftanın son günü bizimle birlikte kalacağımız çocuklar belli olacaktı. Bana Ravza denk gelmişti. Önce onunla yemek yedik, sonrasında salıncakta sallanıyorduk ki kucağımda uyuyakaldı. O anın benim için tarifi yoktu. Otele döndüğümüzde onu banyo yaptırdıktan sonra beraber uyuduk. O kadar güzeldi ki... Ravza çok hareketli bir çocuktu, bıcır bıcırdı. Sabah kahvaltıdan sonra Büyüdüm Çocuk Oldum Okulu'na gitmek üzere yola çıktık, yani onun yuvasına. Oteli uzaklarda bir yer sandığından okula gelince elimi hiç olmadığı kadar sıkı tutmaya başladı, sımsıkı. Sanırım ayrılık vaktinin geldiğini hissetmişti. Şarkılar eşliğinde herkes dans ederken onun yüzündeki üzüntüyü gördüm. Yaşı çok küçüktü ama yüreği bir o kadar da büyüktü. Belki de yetimliğin getirdiği bir içgüdüydü kim bilir.. O minik bedeniyle kendi kimsesizliğini unutup orada kendinden küçük çocuklara sahip çıkmaya çalışıyordu. Ayrılık zamanı geldiğinde kalbim o kadar gitmek istemiyordu ki tarifi yoktu bu duygunun, evladından kopan anneler gibiydim belki de. Ayrılırken kocaman sarılıp öptü beni. Ben kalbimi Ravza’da, Afrika’da bırakıp geldim. Geldiğim günden beri aklımda sadece onlar için ne yapabilirim, bir daha onlara ne zaman kavuşurum düşünceleri dolanıp duruyor.. Bu sevda çok başka, bambaşka...

Esengül Çelebi / İstanbul